Έρωτας για κάθε μέρα...

Απόσπασμα απο το αγαπημένο "Μονόγραμμα" του Ελύτη..
Έτσι μιλω για μένα και για σένα, επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Απο παντού,για το μικρό το πόδι σου, μες στ'αχανή σεντόνια. Να μαδάω γιασεμιά και έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη να φυσώ, να σε πηγαίνω, μέσα απο φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε. Ακουστά σε έχουν τα κύματα
πως χαϊδεύεις πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ" , τριγύρω στο λαιμό στον όρμο,
Πάντα εμείς το φως και η σκιά. Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι και γω το φανάρι δεξιά, το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη πάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες,τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει. Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που τ'ανοίγει εγώ. Επειδή σ'αγαπώ και σ άγαπώ. Πάντα εσύ το νόμισμα και 'γω η λατρεία που το εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο, τόσο η στάλα στον αέρα , τόσο η σιγαλιά
τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική, καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα,τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο. Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω απο σένα και να με χτυπά η φωνή μου,να μυρίζω απο σένα και να αγριεύουν οι ανθρώποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο, δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι, και είναι νωρίς
μ'ακούς; Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ ακούς;
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό μ'ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μές στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ'ακούς
Ειμ'εγω μ'ακούς, Σ' αγαπώ μ'ακούς Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ το λευκό νυφικό της Οφηλίας
Μ'ακούς, που μ'αφήνεις , που πας και ποιός, μ'ακούς Σου κρατεί το χέρι πάνω απ'τους κατακλυσμούς
Στα νερά ένα ένα μ'ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ'ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες των Αγίων, βγάζουν δάκρυ αληθινό μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω, περιμένουν οι αγγέλοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω μ'ακούς Η κανείς ή και οι δύο μαζί , μ'ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ'ακούς της Αγάπης μια για πάντα το κόψαμε, και δε γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς, μ'ακούς Σ'άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ'ακούς Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε ο ίδιος , μ'ακούς Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς
Απο τόσον χειμώνα κι απο τόσους βοριάδες, μ'ακούς Να τινάξει λουλούδι μόνο εμείς, μ'ακούς
Μες τη μέση της θάλασσας Απο μόνο το θέλημα της αγάπης μ'ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο το νησί μ'ακούς, Με σπηλιές και με κάβους και ανθισμένους γκρεμούς Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει- ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει- ακούς;
Ειμ'εγώ που φωνάζω και ειμ'εγώ που κλαίω, μ' ακούς Σ'αγαπώ , σ'αγαπω , μ'ακούς.
Καλημέρα!