Σαν ηφαίστειο που ξυπνά επτά γενιές σβηστό...
Αυτό σκεφτόμουν καθώς άνοιξα τον μπλόγκερ, σκουριασμένο, παλιό, ανενεργό. Που ήσουν κυρία μου 9 ολόκληρα χρόνια;; Ε;
Γυρνάω πίσω στη βάση μου, χωρίς φωτογραφίες σήμερα, χωρίς δημιουργίες , φορτωμένη μόνο με σκέψεις. 9 ολόκληρα χρόνια. Κύκλοι που έκλεισαν, όνειρα που έμειναν μισά, μα και νέα που ξεκίνησαν, ανατροπές, χαρές, απογοητεύσεις ,σαν να λέμε δηλαδή μια κανονική ζωή!
Ξέρετε αλλιώς ξεκινάς, νομίζεις πως ο κόσμος σου ανήκει, πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Σπάζεις λίγο τα μούτρα σου στην πορεία, και στραπατσαρισμένος σηκώνεσαι, συνεχίζεις...Ξανά σκέψεις, ξανά στόχοι. Δεν ήταν εύκολα αυτά τα χρόνια. Ήταν σκληροί εκπαιδευτές που με έφεραν κοντά στην ασχήμια του κόσμου. Απώλειες, δύσκολες αποφάσεις, επιλογές καθοριστικές για εμένα και την οικογένεια μου. Το κυνήγι της ευτυχίας , το οποίο δεν παρατήσαμε ποτέ, έτσι ώστε όταν κάποτε κοιτάξω πίσω να ξέρω ότι έκανα ότι καλύτερο.
Άνθρωποι που χάθηκαν στο διάβα του χρόνου, αφήνοντας κάποιοι κενό, και κάποιοι χώρο για νέους ανθρώπους. Κ έτσι συνεχισαμε την πορεία. Πότε με τραγούδια, πότε με λυγμούς . πότε με την έξτρα ενέργεια ενός λαμπρού πρωινού και πότε με μάτια καθηλωμένα στον ουρανό να ελπίζουν.
Που με βρίσκει τώρα η ζωή;
Σε ένα σενάριο big fat greek weding ! Σε ένα σπίτι, με 3 πλέον παιδιά, και 2 σκυλιά κ έναν γάταρο!
και τι κάνω εκεί; Κάνω το καλύτερο που μπορώ κάθε μέρα. Δεν είναι εύκολο πλέον, έχει βαρύνει ο κόσμος , έχει πάρει βάρος ο άνθρωπος στις πλάτες του. Όλο ακούω άσχημες ειδήσεις, όλο βλέπω δυσάρεστα πράγματα να συμβαίνουν, όλο αγωνιώ που να κρύψω τα παιδιά μου, ή πως να τα θωρακίσω, και μετά να , ένας καφές σε ένα γραφικό καντούνι, με τα φώτα του δειλινου τριγύρω, τις μπουκαμβίλιες να σφίζουν απο νέα ζωή, και ένα μικρό ψιλιτζίδικο στη γωνία , όπως εκέινα που βλέπαμε παιδιά, κ παρόλη την δυσκολία των ημερών, το άρωμα του καφέ , ανακατεμένο με τις δυνατές φωνές των φοιτητών από το δίπλα τραπέζι, το γλυκό βλέμμα του άντρα μου, και τα χαρούμενα μάτια της κόρης μου καθώς βλέπει τις φλογίτσες από την σόμπα στο καφέ , και τα χρώματα στο μικρό στενό, και έγινε το απόγευμα. Και έγινε. Έτσι απλά.
Κάποιες φορές ψάχνεις το νόημα σε πολύ μεγάλα πράγματα. Και όλο το κυνηγάς. Αν είσαι και ανικανοποίητος σαν και εμένα, την πάτησες! Και μετά απλά κάνεις μια στάση, και έρχεται το νόημα από εκεί που δεν το περιμένεις. Αρκεί να θυμάσαι, να κάνεις αυτή τη στάση. Ήμουν πολύ καταβεβλημένη χθες, μετά το ταξίδι μου στη Θεσσαλονίκη για διάφορους λόγους. Οι σκέψεις μου ήταν γεμάτες, από πρέπει, και θέλω, τα περισσότερα από τα οποία δεν είμαι σε θέση να πραγματοποιήσω άμεσα. Μερικές στιγμές μετά , ένιωσα να γαληνεύουν όλα. Σαν να δίνεις μια μικρή άφεση στον εαυτό. Να του λες δεν πειράζει, μην το σκέφτεσαι. Κοίτα γύρω. Its gonna be ok! Όλα θα πανε καλά...
Και όλα θα πάνε καλά αγαπημένοι...είναι σαν εκείνο το ωραίο γνωμικό που μου αρέσει να λέω "όλα θα πάνε καλά στο τέλος, εάν δεν είναι ακόμη καλά, τότε δεν είναι ακόμη το τέλος...
Δεν ξέρω ακριβώς τι θα κάνουμε με τον παλιό μου φίλο τον μπλόγκερ! Αλλωστε ο κόσμος τώρα τρέχει, δεν διαβάζει, παρά βλέπει, βλέπει, ένα κατεβατό από οπιτικοποιημένες πληροφορίες και εγώ η ίδια πλέον με 3 παιδιά και πολλές υποχρεώσεις δεν ξέρω τι είδους σχέση θα έχω μαζί του! Δεν μπορώ να του εγγυηθώ την σταθερότητα της παλαιάς μας σχέσης , τότε που ήταν σοβαρή, τώρα μας βλέπω για ελεύθερη σχέση...😂😂
Θα επιστρέψω με φωτογραφίες απο το μαγικό καφέ που ανέφερα πάνω! Τι ευτυχία που είναι υπαρκτό και πραγματικό!Χρειαζόμαστε μικρές ομορφιές στην καθημερινότητα μας!
Να είστε καλά αγαπημένοι, να είστε δυνατοί...
Θα τα πούμε σύντομα xx!
Σας αφήνω με ένα τραγούδι που ενίοτε βάζουμε με τις κόρες μου στο πρωινό ξύπνημα , και είναι μια προδήλωση για εμάς ότι η μέρα θα είναι καλή no matter what!
Let's make it happen!Enjoy!
Guten morgen sonnenschein!
https://www.youtube.com/watch?v=6ICrjJVW29E
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου