A day in blue

Καλημέρα!!!

    Πέρασε καιρός που έγραψα τελευταία φορά αλλά σας το χα πει ότι θα ναι δύσκολο... Προχθές το πρωί ξύπνησα με μια φοβερή ένταση και επιθυμία να δημιουργήσω. Θα ταν δε θα ταν 6 και μισή το πρωί. Τινάχτηκα απο το κρεβάτι για να προλάβω το ξύπνημα των κοριτσιών , πήρα έναν παλιό πίνακα 50Χ70 που του είχα κάνει ντεκουπάζ και του άλλαξα στη κυριολεξία τα φώτα!!!

   Στα μαθήματα στη σχολή μου, μια απο τις δασκάλες μου, που εκτιμώ πολύ , όντας η ίδια ζωγράφος μα και ψυχολόγος, μου έσπειρε το ζιζάνιο ότι το ντεκουπάζ δεν είναι αυθεντική μορφή τέχνης... Ή τουλάχιστον ότι δεν συγκεντρώνει εκείνο το ψυχικό δυναμικό που θα με έκανε να απελευθερωθώ και να παράξω κάτι από το βαθύτερο εαυτό και τα βαθύτερα συναισθήματα μου... Εντάξει λοιπόν μπορεί και να ναι έτσι τελικά...Δεν είμαι εγώ αυτή που θα κρίνει. Μα η αλήθεια είναι ότι την ημέρα που έφτιαξα τον πίνακα ήμουν αρκετά θυμωμένη και προβληματισμένη , για το πόσα πρέπει να αφήνουν οι ενήλικες να φανούν , και το πόσα πρέπει να ειπώνονται.  

Πόσα πρέπει να λέμε?

Πόσα πρέπει να κρύβουμε για να μη μας παρεξηγήσουν?

 Και αν τελικά μας παρεξηγήσουν τι κάνουμε?Επανορθώνουμε?

Η ζούμε με την χαλασμένη μας εικόνα έχοντας ήσυχη τη συνείδηση μας ότι ήμασταν αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας?

Ξεκίνησα να φτιάχνω χαρτοπολτό. Τον χάιδεψα, τον μαλάκωσα, τον έστυψα, τον ανακάτεψα, μέχρι που ένιωσα ότι λίγη ένταση την ρούφηξε... και μετά άρχισα να φτιάχνω το σχέδιο μου πάνω στον πίνακα...Σκεφτόμουν να κάνω ένα γυναικείο μπούστο. Μα η έμπνευση δε ρωτά και δε συμβιβάζεται. Εμφανίστηκε ο άνθρωπος που χορεύει εκστασιασμένος. 

Η πέφτει...

Η στροβιλίζεται  ή ότι θέλει ο καθένας

Και πάνω του ένα μήνυμα. Ένα απο τα αγαπημένα μου ρητά. 

"Και αυτοί που είδαν το χορό, φάνηκαν σαν παλαβοί σε αυτούς που καν δε μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική" 

Το ρητό αυτό δεν είναι δικό μου, αλλά του Φ. Νίτσε...

Το κακό με εμάς τους ενήλικες είναι ότι τα παίρνουμε όλα πολύ σοβαρά. Έτσι είναι εύκολο να θυμώσουμε, να παρεξηγήσουμε, να παρεξηγηθούμε. Γνώρισα κάποτε μια κοπέλα. Ήταν πολύ αυθόρμητη. Πολύ αληθινή. Έμοιαζε να ναι σχεδόν πλάσμα απο άλλο κόσμο. Νοιαζόταν, συμμετείχε, μοιραζόταν. Μια μέρα μου είπε: 

Κάνεις σαν να μην έχεις χώρο στη ζωή σου για νέα άτομα. 

Είχα στεναχωρηθεί πολύ. Δεν κατάλαβα τι εννοεί. Μετά απο χρόνια κατάλαβα. Ήμουν πάντα τόσο διακριτική και τυπική.Μη στεναχωρήσω, μη πειράξω, μη γίνω βαρετή, μη γίνω νευρική, ΜΗ, ΜΗ, ΜΗ...Αυτό μου στερούσε ένα μέρος του εαυτού μου. Δεν με άφηνα. Απλά δε με άφηνα. Δε με άφηνα να εκφραστώ. Δε με άφηνα να θυμώσω. Δε με άφηνα καν να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ακόμη και αν είχα δίκιο. Δεν με άκουγα . Δεν άκουγα ότι είχα μέσα μου και μια ζωή το καταπίεζα. Αυτό με έκανε ένα πολύ ήσυχο,και συνεσταλμένο πλάσμα. Μεγαλώνοντας όλη αυτή η καταπιεσμένη ενέργεια  βγήκε στη επιφάνεια, και πια, λέω ότι θα ήθελα να πω, αν νιώσω ότι απειλούμαι θα επιτεθώ και αν νιώσω ότι αδικούμαι θα αμυνθώ. Με τη κοπέλα αυτή αναπτύξαμε μια πολύ όμορφη φιλία και στο πέρασμα του χρόνου κατανοήσαμε πολλά η μια απο την άλλη...

Ποιό είναι το κόστος του να μιλάς? Μεγάλο. Και αν είναι σωστό τελικά , δεν το ξέρω. 

Ξέρω όμως για τις μικρές στιγμές εκτόνωσης και καθαρίσματος που προσφέρει...