τι θα συζητούσες με ένα παιδί;

Πριν λίγο καιρό διάβαζα στη σελίδα του http://www.tidesandfloors.com/ που φιλοξενεί σημαντικές προσωπικότητες απο το χώρο των τεχνών και θα σας αρέσει, για το μεστό λόγο, τις εκπληκτικές φωτό και τα απόλυτα ατμοσφαιρικά βιντεάκια. Μέσα στις ερωτήσεις λοιπόν προς τους καλλιτέχνες είχε και την εξής υπέροχη : "Τι θα συζητούσες με ένα παιδί" 
Ως παιδαγωγός κινητοποιήθηκα αμέσως απο την ερώτηση, και έσπευσα να διαβάσω τις απαντήσεις των καλλιτεχνών. Κάποιος είπε -Για απλά πράγματα και κάποιος άλλος -Δε θα μιλούσα, θα παρέμενα σιωπηλός και θα άκουγα. (Τα ονόματα των καλλιτεχνών καθώς επίσης και οι συνεντεύξεις στο Tides & Floors) 
Απλά πράγματα...Ποιά είναι τα απλά πράγματα σκέφτηκα...Αγάπη, φιλία, παιχνίδι , φαγητό, χαρά , λύπη.
 Τα απλά πράγματα είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή μας εν τέλει.
 Έχω μπροστά μου ένα παιδί. Ποιο είναι από τα πρώτα πράματα που θα του μάθω;(ή μήπως θα μου μάθει); Η αγάπη. Μα δεν είναι η αγάπη που κάνει τη ζωή μας να γυρίζει;
Καταπληκτική και η απάντηση θα παρέμενα σιωπηλός και θα άκουγα. Με έβαλε σε σκέψεις. Πόσα αλήθεια έχουν να μας πούνε τα παιδιά; Δεν είναι τυχαίο που όσο μεγαλώνουμε χαμογελάμε λιγότερο...
Τα παιδιά ξέρουν να καλωσορίζουν την αγάπη όπως της πρέπει,
να ντύνουν τους φόβους μασκαράδες και να γελάνε μαζί τους,
να έχουν τη δύναμη των ψηλών βουνών όταν το θέλουν,
να παίζουν με τα πιο απίθανα πράματα χωρίς να παραπονιούνται,
ξέρουν να μας μαθαίνουν συνέχεια για "Απλά πράγματα" και όλη η μαγεία του κόσμου βρίσκεται ακριβώς εκεί!
Εσείς τι θα συζητούσατε με ένα παιδί;
Όταν ένα παιδί με ρωτάει πονάς, ξέρω ότι το εννοεί και όταν μου φτιάχνει μια ζωγραφιά ή μου χαρίζει τη τυχερή του πέτρα για να μου περάσει ο κόσμος μου γίνεται λιγάκι καλύτερος...
Όταν ένα παιδί μου λέει ότι δε χρειάζεται λεφτά γιατί έχει δικά του όλα τα αστέρια και τις θάλασσες και τα παγωτά, ο κόσμος μου γίνεται λιγάκι πιο όμορφος...
Όταν ένα παιδί μου λέει Σ'αγαπώ,ο κόσμος μου χαμογελά, και όταν μου λέει Ευχαριστώ, ξέρω πως κάτι έχω κάνει σωστά...
Δεν πρέπει να ξεχνάμε να ακούμε τα παιδιά. Αυτούς τους μικρούς μπόμπιρες που στα μάτια τους κρύβουν όλη τη σοφία του κόσμου...
Και πιστέψτε με και εγώ δεν είμαι Ο Δαλάι Λάμα. Καμιά φορά η η πραγματικότητα, ή μάλλον η καθημερινότητα, μας ξεπερνάει. Ειδικά εμείς οι γονείς ξέρουμε πως υπάρχουν κάτι στιγμές, κάπου ανάμεσα στους μικρούς μας χιμπατζήδες που κρέμονται απάνω μας, ακοίμητοι, και ακούραστοι σαν μικροί ανθρώπινοι εξολοθρευτές,και στα παιχνίδια που τρυπάνε τα πόδια μας στο πάτωμα που δεν έχουμε κουράγιο να ακούσουμε αυτούς τους μικρούς Κολόμβους, αυτούς τους επιδέξιους μικρούς Αινστάιν... Ας κλείσουμε τα μάτια τότε και ας τους πούμε την αλήθεια. Είμαι κουρασμένη, άσε με να ξεκουραστώ πλάι σου... Αυτά τα μαγικά πλάσματα που κρατάνε όλη την κατανόηση του κόσμου στα μικρά τους χέρια, θα το καταλάβουν. Αλήθεια σας λέω. Μπορούν να καταλαβαίνουν και να νιώθουν τόσα πολλά που θα μας εκπλήξουν αν τους δώσουμε την ευκαιρία!


Αύριο μέρα για παιδιά, μικρά και μεγάλα!
Πάω στοίχημα ότι το αγόρι μου θα θέλει να πετάξουμε χαρταετό με την ομάδα του γραμμένη απο τη μια άκρη μέχρι την άλλη!
Καλά να περάσουμε όλοι μας, Καλή Καθαρά Δευτέρα!