Η villa Rossa της μνήμης, η villa Rossa της λήθης...

Έχω ακόμη πολύ ένταση τώρα που σας γράφω. Ξεδιπλώθηκε σήμερα μπροστά μου μια ιστορία.
Η ιστορία μιας οικογένειας, που φαντάζομαι θα ζούσε για πολλά χρόνια ευτυχισμένη...
Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή.
Οι "καντουνίστας" γνωστή και πολύ ενεργητική ομάδα Κερκυραίων που κάνει όσα δεν κάνει η πολιτεία, μας κάλεσε να πάμε να καθαρίσουμε την βίλα Ρόσα στην Κέρκυρα.
Τι είναι η βίλα Ρόσα; Δείτε:

Αυτή είναι η εικόνα που περικλείει μια ιστορία.
Εδώ έμενε αρχικά ο αγιογράφος και ζωγράφος του νησιού Ν. Ασπιώτης. Η οικογένεια του και ο ίδιος συνέβαλλαν με πολλούς τρόπους στην ανάπτυξη του νησιού.
Ήταν η οικογένεια τούτη που έφερε το πρώτο αυτοκίνητο, το πρώτο λεωφορείο, την πρώτη γεννήτρια, το πρώτο διθέσιο ποδήλατο και τόσα άλλα πρωτόγνωρα στοιχεία για το νησί...
Κάποτε η βίλα πέρασε στα χέρια του Ελληνικού δημοσίου και μάλλον δε θα σας κάνει εντύπωση αλλά την άφησε να σαπίσει...
Τι μας νοιάζει εμάς?Τι με άγγιξε εμένα?
Όταν ήρθα στην Κέρκυρα ρωτούσα εξ αρχής επίμονα τι είναι αυτό το κτίριο. Είναι απο τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά κτίρια που έχω δει. Με αρχιτεκτονική ιταλικού ρομαντισμού και αγγλικής εξοχικής κατοικίας δεν αφήνει αδιάφορο κανένα βλέμμα.Το κτίριο τούτο με λίγη φροντίδα θα μπορούσε να ναι πηγή εσόδων για το νησί. Η οικογένεια δώρισε τα πράγματα της για να φτιαχτεί το μουσείο Ασπιώτη μέσα στη βίλα, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Το πόσο συνέβαλλαν οι ιδιοκτήτες του στην ανάπτυξη και άρα το πλούτο του νησιού είναι γεγονός αλλά μάλλον όχι αρκετό για αυτούς που πρέπει. Σήμερα μόλις, έμαθα ότι η βίλα είναι ιδιοκτησία του δημοσίου. Λυπάμαι. Λυπάμαι που η Ελλάδα μας προδίδει. Την αγαπώ την Ελλάδα. Αλλά λυπάμαι. Ο ένας λόγος που με συγκίνησε αυτή η ιστορία είναι αυτός.
Ο άλλος είναι αποκλειστικά ανθρώπινος.
Γύρισα σπίτι μετά το καθάρισμα της βίλας και έψαξα στο διαδίκτυο πληροφορίες.
Είδα ανθρώπους περασμένους στη λήθη σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες να χαμογελούν. Να παίζουν , να γιορτάζουν. Να κάνουν όσα κάνετε εσείς και εγώ. Και μετά τίποτα. Τέλος. Μια σκέψη έχω όλη την ώρα απο τότε. Κάνουμε αυτό που πρέπει με το χρόνο που μας δίνεται;;;
Πόσο πρέπει να ρουφήξουμε τη ζωή για να χορτάσουμε;
Με πόσα καθάρια νερά πρέπει να πλυθούμε για να ξυπνήσουμε?
Πόσο ελεύθερες πρέπει να αφήσουμε τις αισθήσεις να ξεπλυθούν στο φως, στον ήλιο στα τραγούδια , στη ζωή, στο παιχνίδι, στην αγάπη,στον έρωτα, στο χάδι, πριν περάσουμε στη λήθη?
Θέλω να ζήσω. Θέλω να τα ζήσω όλα. Δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.
Όλα γίνονται εδώ κ τώρα τελικά...
Σας αγαπώ όλους πολύ.
Θα σας αφήσω με φώτο μιας ομάδας αξιέπαινων ανθρώπων και της δουλειάς που έγινε σήμερα.

                                                                 εξωτερικά κτίσματα

                                         Βάλαμε φωτιά και κάψαμε ότι δείχνει παραμέληση...

                                                 Τα δέντρα δε κουράζονται ποτέ να δίνουν...

                                          Μια απο τις φωτιές....

                                           Εγκατάλειψη...

                                      

                                       

                                          τμήμα του σπιτιού

Καλή Κυριακή σε όλους....