Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Η villa Rossa της μνήμης, η villa Rossa της λήθης...

Έχω ακόμη πολύ ένταση τώρα που σας γράφω. Ξεδιπλώθηκε σήμερα μπροστά μου μια ιστορία.
Η ιστορία μιας οικογένειας, που φαντάζομαι θα ζούσε για πολλά χρόνια ευτυχισμένη...
Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή.
Οι "καντουνίστας" γνωστή και πολύ ενεργητική ομάδα Κερκυραίων που κάνει όσα δεν κάνει η πολιτεία, μας κάλεσε να πάμε να καθαρίσουμε την βίλα Ρόσα στην Κέρκυρα.
Τι είναι η βίλα Ρόσα; Δείτε:
Αυτή είναι η εικόνα που περικλείει μια ιστορία.
Εδώ έμενε αρχικά ο αγιογράφος και ζωγράφος του νησιού Ν. Ασπιώτης. Η οικογένεια του και ο ίδιος συνέβαλλαν με πολλούς τρόπους στην ανάπτυξη του νησιού.
Ήταν η οικογένεια τούτη που έφερε το πρώτο αυτοκίνητο, το πρώτο λεωφορείο, την πρώτη γεννήτρια, το πρώτο διθέσιο ποδήλατο και τόσα άλλα πρωτόγνωρα στοιχεία για το νησί...
Κάποτε η βίλα πέρασε στα χέρια του Ελληνικού δημοσίου και μάλλον δε θα σας κάνει εντύπωση αλλά την άφησε να σαπίσει...
Τι μας νοιάζει εμάς?Τι με άγγιξε εμένα?
Όταν ήρθα στην Κέρκυρα ρωτούσα εξ αρχής επίμονα τι είναι αυτό το κτίριο. Είναι απο τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά κτίρια που έχω δει. Με αρχιτεκτονική ιταλικού ρομαντισμού και αγγλικής εξοχικής κατοικίας δεν αφήνει αδιάφορο κανένα βλέμμα.Το κτίριο τούτο με λίγη φροντίδα θα μπορούσε να ναι πηγή εσόδων για το νησί. Η οικογένεια δώρισε τα πράγματα της για να φτιαχτεί το μουσείο Ασπιώτη μέσα στη βίλα, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Το πόσο συνέβαλλαν οι ιδιοκτήτες του στην ανάπτυξη και άρα το πλούτο του νησιού είναι γεγονός αλλά μάλλον όχι αρκετό για αυτούς που πρέπει. Σήμερα μόλις, έμαθα ότι η βίλα είναι ιδιοκτησία του δημοσίου. Λυπάμαι. Λυπάμαι που η Ελλάδα μας προδίδει. Την αγαπώ την Ελλάδα. Αλλά λυπάμαι. Ο ένας λόγος που με συγκίνησε αυτή η ιστορία είναι αυτός.
Ο άλλος είναι αποκλειστικά ανθρώπινος.
Γύρισα σπίτι μετά το καθάρισμα της βίλας και έψαξα στο διαδίκτυο πληροφορίες.
Είδα ανθρώπους περασμένους στη λήθη σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες να χαμογελούν. Να παίζουν , να γιορτάζουν. Να κάνουν όσα κάνετε εσείς και εγώ. Και μετά τίποτα. Τέλος. Μια σκέψη έχω όλη την ώρα απο τότε. Κάνουμε αυτό που πρέπει με το χρόνο που μας δίνεται;;;
Πόσο πρέπει να ρουφήξουμε τη ζωή για να χορτάσουμε;
Με πόσα καθάρια νερά πρέπει να πλυθούμε για να ξυπνήσουμε?
Πόσο ελεύθερες πρέπει να αφήσουμε τις αισθήσεις να ξεπλυθούν στο φως, στον ήλιο στα τραγούδια , στη ζωή, στο παιχνίδι, στην αγάπη,στον έρωτα, στο χάδι, πριν περάσουμε στη λήθη?
Θέλω να ζήσω. Θέλω να τα ζήσω όλα. Δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.
Όλα γίνονται εδώ κ τώρα τελικά...
Σας αγαπώ όλους πολύ.
Θα σας αφήσω με φώτο μιας ομάδας αξιέπαινων ανθρώπων και της δουλειάς που έγινε σήμερα.


                                                                 εξωτερικά κτίσματα

                                         Βάλαμε φωτιά και κάψαμε ότι δείχνει παραμέληση...
                                                 Τα δέντρα δε κουράζονται ποτέ να δίνουν...

                                          Μια απο τις φωτιές....

                                           Εγκατάλειψη...

                                      
                                       



                                          τμήμα του σπιτιού

Καλή Κυριακή σε όλους....








6 σχόλια:

  1. Δεν είναι στο δρομο που ανεβαίνουμε στο Κανόνι;
    Αν ΝΑΙ,αυτό το σπίτι τόχω λατρέψει Μανταλένα μου,φωνάζει την αρχοντιά του παρά την εγκατάλειψη! Δυστυχώς ό,τι κληροδοτείται στο Ελληνικό Κράτος έχει αυτή την τύχη.
    Μπραβο στους "Καντουνίστας",ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί!
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όχι Χαρά μου!δεν είναι αυτό. κατάλαβα όμως ποιο λες και μοιάζουν πολύ!Νομίζω εκείνο κατοικείται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πού είναι αυτό;
    Αλλά κι αυτό που λέω έχει τέτοιο χάλι που αποκλείεται να κατοικείται και πάλι δεν επιμένω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αυτό είναι στο κέντρο. Κοντά στο ψυχιατρείο...βγαίνοντας προς την εθνική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Ελλάδα είμαστε εμείς και μόνοι μας καταστρέφουμε κάθε τι ωραίο!!!!Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία και για την εθελοντική εργασία.... είναι όντως θλιβερό να σκέφτεσαι ότι κάποτε όλα αυτά τα ακατοίκητα έσφιζαν από ζωή γνώριζαν χαρές ή λύπες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!!!!!!!! Ό,τι "πιάσει στα χέρια του" το καταστρέφει... Ο θυμός που νοιώθω αυτή τη στιγμή με πνίγει. Μου έρχονται στο μυαλό ένα σωρό αριστουργήματα πνιγμένα στα σκουπίδια και στη σαπίλα......
    Έλεος πια!!!!!! Και δε σταματάμε, παιδί μου.... Έχετε δει την κατάντια των εγκαταστάσεων της Ολυμπιάδας; Όλα τάχε η Μαριωρή, η Ολυμπιάδα της έλειπε!!!!
    Μπράβο, χίλια μπράβο στην ομάδα σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή