Nα μαστε πάλι...

Αγανακτισμένοι, και μη , και η ζωή συνεχίζεται... Δεν ειναι ότι δεν έχω να σας δείξω κάτι νέο. Η αλήθεια είναι ότι έχω. Αλλά έχω κάτι που με καίει περισσότερο. Ήμουν Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες. Εννοείται κατέβηκα στο λευκό πύργο. Με τον ενθουσιασμό της πρώτης μέρας, πήρα το παιδί μου στο καρότσι του, και πήγα να ενώσω την φωνή μου με αυτή των πολλών. Δεν μου άρεσε το κλίμα στο λευκό πύργο. Υπήρχε μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και ψιλομαλώνανε στα μικρόφωνα. ΟΙ παρεμβάσεις της συντονιστικής συνεχόμενες. Τις επόμενες μέρες ο κόσμος δεν ήταν πολύς. Την Κυριακή έγινε το μεγάλο μπαμ, ευτυχώς δηλαδή, και κατέβηκαν πολλοί άνθρωποι. Είναι αυτό όμως που θα φέρει αποτέλεσμα?Αν δεν υπάρχει μια διαμορφωμένη διαδρομή σε αυτό το κίνημα, τότε σε τι ακριβώς ελπίζουμε?Να μας ακούσουν?Έχω μπερδευτεί. Κάποιος μου είπε, τι να κατέβω να κάνω?Να αρνούμαι να πληρώσω αυτά που πρέπει? Δεν απάντησα κυρίως απο σεβασμό. Αλλά σκέφτηκα: Πρέπει?Απο πότε πρέπει να πληρώνουν οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι τα γαμμησιάτικα της πλουτοκρατίας? Και μετα σκέφτηκα ότι δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα μας , αλλά κυρίως ότι δεν μας αφήνουν να νιώθουμε αξιοπρεπείς. Νιώθουμε σκλάβοι πια μέσα στη χώρα μας, ζούμε σε ένα διαρκή φόβο, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό με τις αμέτρητες περικοπές.
Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν ακόμη τα ίδια καθεστώτα. Που δεν πτοούνται. Και συγνώμη που το λέω αλλά απορώ ειλικρινά.
Αν υπήρχε αυτή τη στιγμή ένας πνευματικός άνθρωπος μεγάλου διαμετρήματος που να καθοδηγούσε αυτό το κίνημα, πιστεύω πως θα ζούσαμε ένα πολιτικό βεζούβιο!! Θα βρεθούν άραγε κάποιοι?Μακάρι!
Φοβάμαι κυρίως για το παιδί μου. Για όλα τα παιδιά. Δεν ξέρω σε τι συνθήκες θα αναγκαστούν να ζήσουν. Δεν πρέπει τα παιδιά μας να γίνουν παρτάκιδες ρε γαμωτό. Οφείλουμε να τους διδάξουμε να ζούνε με όραμα. Να πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο, και να τον διεκδικούν.
Φοβάμαι και για μας. Για τη γεννιά μου. Ξεκινήσαμε πριν καμιά 7ετία όταν βγήκαμε απο τα πανεπιστήμια με όνειρα. Φοβάμαι μην τα ξεχάσουμε στο δρόμο. Φοβάμαι μη γίνουμε μεσήλικες που θα πουν έλα μωρέ και τι θα γίνει?Εγώ θα αλλάξω την Ελλάδα?
Ναι ρε!Εγώ θα αλλάξω την Ελλάδα!Εγώ, εμείς, όλοι.
Κράτα Μάγδα αυτές τις σκέψεις. Ο αγώνας δεν σταματά ποτέ. Θα έρθει η ώρα της δικαίωσης. ΠΟυ όλα αυτά τα σιχαμερά γουρούνια, με τις δήθεν λυπημένες γουρουνόφατσές τους,που παίρνουν μέτρα εξαθλίωσης μας , θα πάνε σπίτια τους!
Το χειρότερο που έχουν καταφέρει εις βάρος μας, είναι να μας κάνουν να γονατίσουμε. Και μας κρατάνε γονατιστούς για να μας παίρνουν τα κεφάλια πιο εύκολα. Μήπως ήρθε η ώρα να σηκωθούμε?