Ο Αγιασμός.

Ξύπνησα σήμερα και πήγαινα δειλά στο σχολείο. Πως θα ναι , ποιοι θα ναι εκεί, πως θα με δουν οι γύρω, πως θα δω εγώ τους γύρω. Και είδα γύρω μου μόνο παιδιά. Τα μάτια τους ήταν πελώρια και κοίταζαν τον παππούλη. Τι καλός παππούλης, εσείς οι γονείς είπε, μη τα περιμένετε όλα απο τους δασκάλους. όλοι μαζί να προσπαθούμε για τα παιδιά.  Τα παιδιά ακόμη κοίταζαν. Άλλα τα καταλάβαιναν και άλλα όχι. Μερικά θέλανε απλά να τελειώνουν να ξεχυθούν στο χωριό για παιχνίδι, και άλλα θέλανε να πάρουνε τα νέα βιβλία. Τα νηπιάκια μας θέλανε να δούνε το πρώτο τους σχολειό. Τη φωλιά τους.Εκεί θα έχουν καταφύγιο για δυο χρόνια.
Είναι μικρά ακόμη. Έχουν τρυφερά χεράκια, αστείρευτη φαντασία, γελαστά ματάκια και ροζ μάγουλα.
Είναι μικροί θεατρίνοι , κατεργάρηδες, και αγαπησιάρηδες. Ζητούν με λαχτάρα μια αγκαλιά και ένα βλέμμα.Σαν την Αφροδίτη και τη Μαριάννα μου.
Τα κοίταγα και έλεγα πως σε αυτά τα πλάσματα κόβουν την ελπίδα , τη ζωή το μέλλον?
Να παλέψουμε για αυτά τα αγγελούδια. Έχουμε χρέος. Εμείς οι δάσκαλοι απο το δικό μας πόστο. Για ένα σχολείο που δε θα κάνει διακρίσεις. Ένα σχολείο που τα παιδιά , θα παρακολουθούν τα μαθήματα τους στη ζέστη και τη καθαριότητα.Με υλικό που θα τους παρέχει το κράτος για να τα εξελίξει σαν ανθρώπους.
Τα χω μπροστά στα μάτια μου ακόμη τα παιδιά. Με καρδιές καθαρές σαν τα μάτια τους. Η μόνη ελπίδα αυτού του τόπου. Μην εγκαταλείπουμε τη προσπάθεια. Για αυτά και μόνο. Δύναμη και θάρρος. Καλή χρονιά σε όλους.
Σας αφήνω με όμορφες εικόνες , απο όμορφα σχολειά!

                                            Παντού υπάρχουν φίλοι έτοιμοι για παιχνίδι!!!