Φυσιολογικός Τοκετός ή Καισαρική;

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες και έφερνα στο μυαλό μου τις δικές μου εμπειρίες τοκετού και επειδή λοιπόν έχω μια και απο τις δύο επιλογές στο ενεργητικό μου είπα να το μοιραστώ.Το 2010 έφερα στο κόσμο το πρώτο μου παιδί. Ήμουν μια πολύ αγχωμένη έγκυος, είχα περάσει διάφορα, και ήθελα το καλύτερο για το παιδί μου. Θυμάμαι με πόσο μεγάλη αγωνία είπα στον καταπληκτικό μου γιατρό που δεν τον αλλάζω και μέχρι σήμερα
 -Γιατρέ προσπάθησε ότι και να γίνει να μην πάμε σε καισαρική.
 Δεν ήθελα να επέμβω στη φύση με κανέναν τρόπο, εκτός βέβαια αν υπήρχε σοβαρή ιατρική ανάγκη.
Ο γιατρός μου με άκουσε. Και με έλαβε υπόψιν του.
Πέρασαν λοιπόν  οι εβδομάδες, και η μπουμπού δεν έβγαινε...Όταν έκλεισα και τις 40 και πήγα στις 41 εβδομάδες, αποφασίζουμε να πάμε με πρόκληση. Πηγαίνω λοιπόν στη κλινική, και παίρνω το φάρμακο. Ο τοκετός για να μην τα πολυλογώ κράτησε 16 ώρες. Επώδυνος πολύ. Το μωρό να μην κατεβαίνει με κανέναν τρόπο και να βλέπω μπροστά μου τις ανήσυχες φάτσες του γιατρού και της μαίας . Κάποια στιγμή ο γιατρός αφού όσο και να έσπρωχνα δεν γινόταν τίποτα, έκανε νόημα στη μαία. Εκείνη σηκώθηκε και άρχισα να μου πατάει την κοιλιά τόσο πολύ, που νόμιζα ότι θα πεθάνω. Μου έκοβε κυριολεκτικά την ανάσα. Κάθε ανάσα που έπαιρνα για μένα ήταν ευτυχία, αλλά δε με άφηνε η άτιμη, και εγώ την χτυπούσα να φύγει απο πάνω μου. Ήταν απο τις πιο φριχτές εμπειρίες της ζωής μου. Γιατί το έκανε; Μα για να κατέβει το μωρό , και στη συνέχεια για να το ξεκολλήσει, μιας και φράκαρε η μύτη και το μέτωπο του και δεν  έβγαινε με τίποτα.
Οι σφυγμοί να πέφτουν ραγδαία, μέσα σε δευτερόλεπτα, να χάνομαι και εγώ, και ο μικρός μου άγγελος, και ο κόσμος μου όλος...
Η άμεση λύση, σκίσιμο για να μην έχουμε αμφίπλευρες απώλειες...
Το μωρό βγαίνει, και ναι!Θεέ μου το ακούω! Είναι τόσο μαλλιαρό και μου φαίνεται όμορφο!μα είναι δυνατόν; Ναι είναι! Είμαι μαμά!
Με επισκευάζουν και ο τοκετός τελειώνει...
Οι επόμενες μέρες φριχτές. Πόνος, πόνος, πόνος...
Περίπου την 25 μέρα ο πόνος άρχισε να υποχωρεί. Περί τις 40 μέρες το σώμα αρχίζει να παίρνει τα πάνω του. Δεν πονάω πια; Είναι αλήθεια; Νόμιζα ότι θα πονάω για πάντα!

Κι όμως ήταν όμορφη από το πρώτο λεπτούλι που γεννήθηκε!!!

και έρχεται η δεύτερη εγκυμοσύνη. Πολύ χαλαρή, πολύ καλή. Φρικαρισμένη όμως πια με το θέμα τοκετός, αφήνω κάθε ενδεχόμενο ανοιχτό.
Το μωρό είναι ανάποδα. Ο γιατρός, προτείνει καισαρική.
Έχοντας ζήσει όλο αυτό φυσικά λέω ναι!Εννοείται!
Έρχεται η ώρα. Μπαίνω χειρουργείο. Σε 5 λεπτά θα έχεις το μωρό σου μου λένε. Μου ακούγεται κάπως αστείο.
Σε 5 λεπτά βλέπω τον ξανθό μου ήλιο , και ακούω το κλάμα του! Κλαίω πολύ γιατί αιφνιδιάστηκα!

Το ξανθούλι μου! Τα χειλάκια τα πήραμε απο τη μαμά!!!

Τι ωραία η καισαρική ρε φίλε!
Την άλλη μέρα, σηκώθηκα, την 3 και την 4 πονούσα φριχτά αλλά οκ χειρουργείο έκανα και αν μη τι άλλο έπρεπε να έχω υπομονή.
Πάω σπίτι και οι μέρες περνούν. Οι πόνοι δεν φεύγουν. Η αιμορραγία δε σταματά. Σκατά. Αρχίζω και φοβάμαι. Γίνομαι μια δυστυχισμένη λεχώνα...
Ευτυχώς ο ξανθός άγγελός μου, είναι τόσο ήσυχος, μου δίνει χρόνο να ετοιμαστώ και να δυναμώσω...
Το σώμα μου δεν τη δέχτηκε τη καισαρική.
Τι και αν ήρθε σε 5 λεπτά το μωρό μου;
Έμεινε τόσος πόνος που ακόμη και η χειρότερη φυσιολογική γέννα έχει λιγότερο.
Τελικά η φύση ξέρει;
Για μένα ναι. Ξέρει.
Θα ξανάκανα καισαρική; Όχι αν δεν υπήρχε ιατρικός λόγος πολύ σοβαρός.
Είναι εύκολη; Ναι πανεύκολη, μέχρι να έρθει το μωρό, και επώδυνη αμέσως μετά. Πολύ επώδυνη.
Στον φυσιολογικό τοκετό υποφέρεις πονάς, σε ένα σημείο του κορμιού σου, όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Στην καισαρική πονάς, στο μισό σου κορμί νιώθεις αδύναμη, και χρειάζεσαι πολύ περισσότερο χρόνο για να συνέλθεις....

Δεν ήμουν και πολύ τυχερή με τους τοκετούς μου, είναι η αλήθεια αλλά το αποτέλεσμα είναι που μετράει... Η εμπειρία που είχα στις γέννες δεν ήταν καλή.
Η πεθερά μου, μου το χε πει.
-Θα πονέσω;
-Θα πονέσεις πολύ.
-Πόσο πολύ δηλαδή;
-Θα πονέσεις πάρα πολύ. Όσο δε μπορείς να φανταστείς. Μην τρομάξεις.

Και πόνεσα. Αλλά ανάμεσα στα είδη πόνων που έζησα θα επέλεγα τους πόνους του φυσιολογικού τοκετού. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ω ναι. Η φύση ξέρει...


Δική μου, προσωπική εμπειρία, και όχι γενική άποψη...
Εσείς τι εμπειρίες είχατε;
Που καταλήγετε τελικά;